luns, 25 de novembro de 2013

El Diario Violeta de Carlota

Gemma Lienas

El Aleph (2001)

O diario Violeta de Carlota non é unha novela. Tampouco un diario íntimo calquera. Carlota, animada polo xogo que lle propón a súa avoa, observa o mundo coas "gafas violetas" e comproba que aquelas situacións cotiás que parecían incuestionables resulta inxustas e discriminatorias. Quen inventou que en asuntos amorosos os rapaces teñen que tomar a iniciativa? Por que a cor azul ten que ser a dos rapaces e a rosa, a das rapazas? Por que está mal visto que choren os mozos? Por que non poden amosar medo? Por que é máis importante o aspecto físico das mozas que o dos mozos? Carlota descobre tamén o horror das cifras: o 70% dos pobres da Terra son mulleres, o 65% dos analfabetos da Terra son mulleres...

O Diario Violeta de Carlota é unha guía subversiva que nos invita a reflexionar  - ás veces con humor, outras con rabia e moitas veces con impotencia - sobre a situación da muller no mundo actual e nos anima a continuar "a cadea violeta". Necesitarás as gafas de cor violeta para descubrir situacións inxustas coa muller e para detectar cando actuamos segundo uns modelos impostos.
Ponas!

Premio Internacional Unesco 2003 a la Tolerancia - Mención de Honor

luns, 18 de novembro de 2013

El fantasma anidó bajo el alero

Emilio Pascual

Anaya (2003)

Non sempre se ten a sorte de que che conte contos unha pantasma; non sempre o dubidoso privilexio de asustalo; tampouco a fortuna de que as historias que te contaba no silencio da noite che abriran máis tarde as portas de outras que che descifrarán o seu misterio. Non sempre, pero a veces si. Pois, se quen cho conta te quere, e o fai coa alma na boca, sen outra luz e guía, senón a que no corazón ardía, oirás co mesmo amor, cun entendemento oculto, o mesmo "O soldadiño de chumbo" que Hegel ou Platón ou "A Odisea"



Ítaca



Cuando emprendas tu viaje a Itaca
pide que el camino sea largo,
lleno de aventuras, lleno de experiencias.
No temas a los lestrigones ni a los cíclopes
ni al colérico Poseidón,
seres tales jamás hallarás en tu camino,
si tu pensar es elevado, si selecta
es la emoción que toca tu espíritu y tu cuerpo.
Ni a los lestrigones ni a los cíclopes
ni al salvaje Poseidón encontrarás,
si no los llevas dentro de tu alma,
si no los yergue tu alma ante ti.
Pide que el camino sea largo.
Que muchas sean las mañanas de verano
en que llegues -¡con qué placer y alegría!-
a puertos nunca vistos antes.
Detente en los emporios de Fenicia
y hazte con hermosas mercancías,
nácar y coral, ámbar y ébano
y toda suerte de perfumes sensuales,
cuantos más abundantes perfumes sensuales puedas.
Ve a muchas ciudades egipcias
a aprender, a aprender de sus sabios.
Ten siempre a Itaca en tu mente.
Llegar allí es tu destino.
Mas no apresures nunca el viaje.
Mejor que dure muchos años
y atracar, viejo ya, en la isla,
enriquecido de cuanto ganaste en el camino
sin aguantar a que Itaca te enriquezca.
Itaca te brindó tan hermoso viaje.
Sin ella no habrías emprendido el camino.
Pero no tiene ya nada que darte.
Aunque la halles pobre, Itaca no te ha engañado.
Así, sabio como te has vuelto, con tanta experiencia,
entenderás ya qué significan las Itacas.
                                              C. Kavafis
Homero, "La Odisea"




La Sonrisa Etrusca

José Luis Sampedro

Alfaguara



Un vello campesiño calabrés chega á casa dos seus fillos en Milán para facerse unha revisión médica. Alí descobre o seu último amor, unha criatura na que botar toda a súa tenrura: o seu neto, que se chama Bruno, como a el lle chamaron os seus camaradas partisanos. Tamén alí vive a súa última paixón: un amor que cobre coa súa luz os últimos momentos dunha vida que, no seu fin, pode sentir a súa propia plenitude.


 El sarcófago de los esposos (S VI a. C.)
Entrevista a José Luis Sampedro: