Agustín Fernández PazXerais (2014)
Doce de abril de 1961: o cosmonaura Iuri Gagarin convértese no primeiro ser humnano en viaxar ao espazo esterior. Comezaba a era espacial, e tamén unha década que traería grandes cambios. Cincuenta anos despois, Miguel Mendiguren, un home na fronteira dos sesenta anos, mentres vela os días derradeiros da súa nai nun cuarto de hospital, lembra a proeza do cosmonauta ruso. Daquela tiña dez anos e gañara un concurso escolar de redacción cun traballo sobre esa primeira vixe espacial. A raiz diso, os outros nenos pasan a chamarlle Gagarin, un sobrenombre que o acompañará durante toda a súa infancia e adolescencia. Mentres se apaga a vida da nai, Miguel lembra os seus anos mozos, na Coruña da década dos sesenta. Os seus rexentan unha imprenta e unha libraría de barrio, aparentan ser unha familia coma as outras. Mais esconden perigosos segredos que Miguel irá desvelando a medida que se abre á comprexidade da vida. Unha vida na España desa época, coa ditadura de Franco e a represión das liberdades máis básicas, coa amenaza permanente da Brigada Político Social, a policía segreta do Réxime. E tamén coa oposición clandestina, barreira imprecindible contra a barbarie. Naquel tempo de mocidade, Miguel tamén experimenta a revolución interior que supón namorarse. O arrebato da paixón e a dor da ausencia, nunha relación marcada polas diferenzas de clase. Emocionante historia de amore, engaiolante novela de formación e da memoria.
Ningún comentario:
Publicar un comentario